RASD: República Árabe Saharauí Democrática

bandera

 

A República Arabe Saharaui Democrática (RASD) nace o 27 de febreiro de 1976, o mesmo día que o último soldado español abandona a antiga colonia europea. O seuproclamación se realiza oficialmente en Bir Lehlu, aproveitando o baleiro xurídico deixado por España e nun momento de excepcionalidade marcado pola guerra con Marrocos e Mauritania, países que pretendían repartirse o territorio á marxe da opinión da poboación saharauí.
Dende entón, o goberno da RASD dirixe a loita do pobo saharauí pola autodeterminación, ata 1991 polas armas e dende esa data, tras a firma dun alto o fogo con Marrocos baixo os auspicios da ONU, por medios exclusivamente políticos. A maior parte do territorio da RASD segue en mans de Marrocos; só unha pequena porción, os chamados territorios liberados, encóntrase en poder do goberno saharauí.

Ademais deste espazo de deserto, o executivo da RASD, que coincide coa dirección da Fronte Polisaria, ten ao seu cargo a xestión dos Campamentos de Refuxiados da rexión alxeriana de Tinduf, onde viven máis de 165.000 saharauís, esperando a volta á súa terra. Nunhas condicións climatolóxicas extremas e cunha economía que depende ao 100 por 100 da axuda internacional, o goberno da RASD conseguiu en todos estes anos dotar a súa poboación no exilio dunhas condicións de vida dignas, garantindo unha educación e unha sanidade gratuítas e universais.

O Presidente da RASD é o veterano e respectado dirixente da Fronte Polisario o Exc.Mohamed Abdelaziz.

82 países recoñeceron a RASD, que dende 1984 é membro da Unión Africana.

A RASD é a vontade do pobo mobilizado para arrebatar a súa lexítima independencia e soberanía; vontade expresada de forma autenticamente real a través dos Congresos Populares de Base, fonte de todas as decisións, e do Congreso Popular Xeral, máxima instancia no Estado Saharauí.

O Comité Executivo e o Buró Político da Fronte POLISARIA, o Goberno da República e o Consello Nacional forman os poderes político, executivo e lexislativo supremos do Estado, respectivamente.

Os Congresos Populares de Base

Toda a poboación civil saharauí nas zonas liberadas, así como nos Campamentos de Refuxiados está organizada nos comités populares existentes en cada localidade (Daira) encargados de levar a cabo as tarefas da educación, a alimentación, a sanidade, a xustiza e a produción artesanal.

Na súa organización administrativo territorial, a RASD está dividida en provincias (Wilayas) cada unhas das cales está formada por varias localidades (Dairas).

Cada ano lévanse a cabo os Congresos Populares de Base nos que participa a totalidade da poboación de cada daira para discutir durante días os problemas principais a todos os niveis, presentar os programas de acción e elixir os seus representantes e os candidatos a presidentes dos consellos populares locais (Responsables de cadadaira).

A segunda fase dos Congresos Populares de Base é o Congreso Xeral Provincial cuxos delegados son elixidos na fase local.

Aquí faise balance global a cada nivel das actividades do ano transcorrido, tómanse as decisións relacionadas cos programas provinciais e desígnanse os respectivos presidentes dos consellos populares de daira. Os Consellos Populares de Daira, que son a máxima autoridade local, compóñense do presidente e dos responsables de cada comité popular. Así mesmo, na fase provincial dos congresos fórmanse os Consellos Populares de Wilaya a cuxa cabeza esta o Uali (Gobernador) e compostos dos Presidentes dos Consellos Populares Locais e os Responsables Provinciais dos Comités.

O Congreso Popular Xeral

É a máxima instancia de decisión na RASD por canto representa as opcións nacionais do pobo saharauí, designa a Dirección Política do Estado e confecciona e aproba o programa de acción nacional nas súas vertentes táctica e estratéxica.

O Congreso Popular Xeral reúnese cada tres anos coa participación dos responsables das máis altas maxistraturas e os delegados dos Comités Populares de Base e da organización política.

O Comité Executivo da Fronte POLISARIA é o órgano político designado polo Congreso Popular Xeral e funge como o Consello do Mando da Revolución. Está composto de sete membros, entre estes o Secretario Xeral da Fronte POLISARIA que, constitucionalmente, é o Xefe do Estado.

O Goberno Saharauí está composto dun Primeiro Ministro,e dos seguintes ministerios (Defensa, Territorios Ocupados e Comunidades no Exterior, Educación, Asuntos Exteriores, Interior, Xustiza, Sanidade, Cooperación, Xuventude e Deporte, Cultura, Promoción da Muller..)

É designado polo Consello do Mando da Revolución e representa o poder executivo do Estado Saharauí.

O Consello Nacional é o máximo órgano lexislativo. Está composto por 21 membros do Buró Político da Fronte POLISARIA designados polo Congreso Popular Xeral e dos representantes de cada daira elixidos directamente nos Congresos Populares de Base.

Exército Nacional Saharauí está chamado, neste marco, a participar na liberación como na edificación do país, ao tempo que é o garante da integridade territorial da patria.

O conxunto do funcionamento do mecanismo estatal saharauí está rexido pola Constitución da República Árabe Saharauí Democrática.


DIPLOMACIA

Forxada en plena guerra de liberación nacional, a República Saharauí é actualmente unha realidade internacional incontestable.

A notoriedade mundial de que goza débea o Estado Saharauí a unha diplomacia que demostrou estar á altura de traducir e reflectir sobre o plano internacional este feito político, social, humano, xeográfico, histórico e institucional que hoxe é a RASD.

Froito dunha política activa, correctamente elaborada e baseada en argumentos xurídicos indiscutibles, a RASD fixo saltar en mil anacos o criminal black-outinformativo imposto polo colonialismo e a agresión marroquí sobre a loita pola independencia do pobo do Sahara Occidental.

A opinión pública internacional e os gobernos de distintos paises recoñecen hoxe a xusta loita e a lexitimidade das reivindicacións nacionais do pobo saharauí dun xeito cabal e definitivo.

A RASD, que ilustra a esencia da causa saharauí, conta cunha audiencia e un prestixio cada vez máis amplos tanto a nivel dos Estados, formacións políticas e Instancias Internacionais.

A nivel dos estados

Ata a data actual oitenta e cinco Estados do mundo recoñecen oficialmente a RASD e un centenar de países manteñen relacións políticas con ela a través do seu recoñecemento á Fronte POLISARIO

A nivel de organizacións

A inmensa maioría das formacións políticas, especialmente europeas, organizacións sindicais, profesionais e humanitarias de carácter nacional, rexional ou internacional apoian á RASD e manteñen co seu Goberno relacións de amizade, cooperación e solidariedade que se expresan a través de multitude de iniciativas (proxectos de cooperación ,declaracións políticas, intercambios de visitas, reunións, conferencias. ..) e, en especial, a creación de organizacións non gobernamentais e comités de apoio áRASD en numerosos países, que non cesan de organizar actos de apoio á loita do pobo saharauí.

A nivel das instancias internacionais

No seo da Organización da Unidade Africana (OUA) como nas Nacións Unidas (ONU) e o Movemento dos Países No Aliñados, a RASD está consagrada en tanto que realidade nacional que expresa as aspiracións lexítimas do pobo do Sahara Occidental, é dicir, como o resultado do exercicio do dereito de autodeterminación do pobo saharauí.

A OUA admitiu, dende febreiro de 1982, a RASD como membro pleno desta máxima instancia que representa os Estados independentes de África. As resolucións da OUAnon cesan de reiterar o seu apoio firme á causa da RASD e formulou as vías da solución xusta, pacífica e definitiva do conflito saharauí-marroquí mediante a resolución adoptada unanimemente polo XIX Cumio de Addis-Abeba (Res. AHG 104 ) na que chama ás dúas partes do conflito a emprender negociacións directas para poñer fin ao conflito

Ata agora, o goberno de Marrocos non ten, mostrado ningunha vontade de cumprir as decisións da Organización Continental. A Asemblea Xeral das Nacións Unidas non cesou, pola súa banda, de reiterar ano tras ano dende 1966,en as súas resolucións os dereitos lexítimos do pobo saharauí á independencia e á autodeterminación.

A ONU recoñeceu á Fronte Polisario como voceiro único do pobo do Sahara Occidentale considera lexítima a loita da RASD pola súa soberanía nacional e integridade territorial a través de que Marrocos retire as súas tropas de ocupación do Sahara Occidental.

Na súa XXXVIII sesión, a Asemblea Xeral da ONU fixo súa integramente e por consenso a resolución do Cumio de Addis- Abeba.

A RASD, en efecto, despregou considerables esforzos, mentres que Marrocos non cesou nunca de crear obstáculos de todo xénero ante a solución xusta e pacífica do conflito. Ademais a RASD de ter invertido grandes enerxías para manter informadas a todos os gobernos e á opinión internacional da situación en cada momento do conflito, o goberno saharauí reiterou unha constante vontade de negociar con Marrocos o fin das hostilidades.

Carta de Proclamación da Independencia da República Arabe Saharaui Democrática

http://www.umdraiga.com/documentos/RASD/Proclamacion_RASD_1976.htm
Constitución da RASD. 26 ao 30 de agosto de 1976

http://www.umdraiga.com/documentos/RASD/Constitucion_%20RASD_%201976b.htm
Constitución da República Árabe Saharauí Democrática, aprobada polo VII Congreso da Fronte Polisaria -19 de xuño de 1991

http://www.umdraiga.com/documentos/RASD/Constitucion_RASD_1991.htm

A Constitución da RASD. Adoptada polo 10º congreso da Fronte Polisaria (26 de agosto ao 4 de setembro 1999)

http://www.umdraiga.com/documentos/RASD/Constitucion_RASD_1999.htm

RECOÑECEMENTOS DA RASD

http://www.umdraiga.com/documentos/RASD/RECONOCIMIENTOS_DE_LA_RASD.htm

                                                O EXERCITO DE LIBERACIÓN POPULAR SAHARAUÍ

Falar do Exército de Liberación Popular Saharui (ELPS), é falar da loita pola independencia nacional do Pobo Saharauí. Dende o seu xurdimento o 20 de maio de 1973 é o brazo armado do pobo na súa loita pola liberación, a independencia, a soberanía nacional e a integridade territorial e o continuador da resistencia anticolonial saharauí.

Posuidor dunha rica experiencia na guerra de liberación, o exército saharauí constitúe unha forza capaz de arrancar e garantir os dereitos e as aspiracións polas que combate o pobo saharauí; mestre na arte da guerra na súa dobre faceta de batallas de posicións e guerra de guerrillas, dominou sempre o terreo e o uso das armas no combate.

En ELPS ten no seu historial a realización de xestas bélicas grandiosas. Combateu durante anos contra o colonialismo español, un dos máis curtidos do mundo nas guerras coloniais; derrotou ás tropas de UId Dadah, desarticulou ás Forzas Armadas marroquís como exército e lles inflixiu as máis humillantes derrotas, obrigou ás tropas e á aviación francesa a retirarse portando consigo a vergoña e o fracaso e actualmente demostra sobre o terreo a inoperancia das técnicas coloniais máis refinadas fronte á vontade dun pobo decidido a recuperar os seus dereitos, a súa dignidade e a súa independencia nacional dando prioridade á morte ante a submisión.

O colonialismo español, no Sahara Occidental estaba fundamentado nunha forza militar. Os Terzos (o Terceiro e o Cuarto) da Lexión de Franco, as Tropas Nómades, a Policía Territorial, as Forzas de “Cabrerizas“, as Tropas de Enxeñaría e Zapadores, a Mariña, o Exército do Aire. ..eran algunhas das forzas de ocupación ás que o ELPS debía facer fronte e derrotar.

Supuxo a acción do Janga a primeira proba do que logo ía acontecer. En efecto, cun par de fusís antigos de ferrollo, os combatentes saharauís tomaron o posto inimigo e arrebataron as súas modernas armas e medios de transporte cuxo uso posterior contra os colonialistas ía multiplicando as perdas destes. Así, a Lexión, as Forzas Meharistas, a Aviación, os Paracaidistas, a Policía Territorial. ..serán derrotados unha e outra vez polo ELPS en accións memorables como Tifariti e Agyaiyimat, Guelta Zemmur e Hassi Maatala

A vergonzosa retirada española do territorio saharauí foi seguida da entrada de novas forzas estranxeiras de agresión no Sahara Occidental e, por iso, unha nova proba para o exercito saharauí.

Ao redor de cen mil efectivos marroquís e varios miles mauritanos invadiron a RASD a medida que as tropas españolas abandonaban o territorio. Estas novas forzas de ocupación expandíronse por todo o territorio saqueando e destruíndo cidades e sementando o terror entre a poboación indefensa.

Ante o ELPS non se formulaba soamente a tarefa de facer fronte ás hordas invasoras senón tamén se ocupar de asegurar a vida das decenas de miles de homes, mulleres e nenos obrigados ao éxodo polas tropas do Rei marroquí, que ao ser incapaces de enterrar os dereitos deste pobo, optan por liquidar fisicamente ao seu titular.

Tras asegurar a poboación en zonas liberadas e en campamentos de refuxiados, oELPS desencadea unha ofensiva ampla e eficaz contra os agresores marroquí-mauritanos tanto no territorio saharauí coma nas súas bases de retagarda en Mauritania e o Sur de Marrocos.

Unha guerra singular vaise desenvolver sobre un terreo de máis dun millón de quilómetros cadrados, na súa maioría desértico, pedregoso, montañoso, sen medios de comunicación. ..O que ía ser para Hassan II un “paseo militar” e unha “operación policial” será un inferno para as súas tropas agresoras. Esta grandiosa ofensiva porta o nome do heroe Mártir El Uali Mustafa Sayed, fundador da Fronte POLISARIA caído en combate o 9 de xuño de 1976 e vai constituír unha experiencia de guerra única doELPS atendendo ao terreo e as características particulares da loita.

De finais de 1975 a 1978, o ELPS pon fóra de combate á agresión de OU Id Dadaapoiada por fortes continxentes marroquís (900 sobre o territorio Mauritano) a raiz dunha ofensiva particularmente eficaz cuxos expoñentes son as operacións e batallas daGüera, Auserd, Aguerguer, Argub, Gleibat Legleia (RASD), Zuerat, Chum Ain Bentili,Fdirik, Nouakhot, Tiyigya, Tichit, Bascnu, Uadan, Chenguiti, Atar (Mauritania) a inutilización do tren mineiro e a paralización das actividades económicas máisimportantes.Una intervención militar directa das forzas francesas en 1977 e 1978 foi tamén enfrontada polo ELPS.

As forzas monárquicas marroquís presentes, en Mauritania (como froito do acordo de “defensa común” asinado entre Hassan II e Uld Dadah en 1977 para frear aoscombatentes saharauís e unha forma velada de ocupación marroquí a Mauritania) e no Sur de Marrocos foron igualmente castigadas polos combatentes saharauís neses anos. Varios miles de soldados agresores pereceron nas batallas de Eyedeiria, Aaiún,Aargub, Smara, Tafudaret, Bu-craa, Bojador (RASD), Aka, Tata, Fum-Lehsen,Zak,Lemseyed (Sur de Marrocos), Bir Um-Grain, Um Druss, (Mauritania).

A retirada de Mauritania da guerra en 1979 vai supoñer a intensificación da guerra contra o agresor marroquí intransixente. Unha nova etapa da ofensiva saharauí contra os ocupantes vai a inaugurar co nome de Hauari Boumedien, (en memoria dese líder alxeriano árabe e africano desaparecido) coa operación de Lemsayel para continuar despois coas batallas de Tantan, Lebuerat, Assa, Aka, Bir Enzaran, Bu-cra, Smara,Mahbes, El Aaiún, Uad Taichet…lo que obrigou ao exército agresor a:

1°. Revisar a estrutura das súas tropas para convertelas en forzas móbiles con gran capacidade de lume e con autonomía de acción aos que bautizou cos nomes de “Destacamento de Intervención Rápida”, “Comandos”, “Unidades da Marcha Verde”.

2°. Cambiar de táctica evitando calquera movemento de tropas entre cidades e postos que serán branco doado do ELPS, limitándose as “tropas móbiles” a escoltar os convois de aprovisionamento e loxística ou levar a cabo misións de recoñecemento e socorro.

Como exemplo das operacións desta ofensiva pode tomar a batalla de Lebuerat no sur marroquí, do 24 de agosto de 1979 chamada pola prensa europea “O Diem Biem Phuda guerra do Sahara Occidental” ou “Cemiterio dos Tanques”. Estes combates prolongáronse por dez días consecutivos e o seu carácter foi de batallas de posicións nas que o exército marroquí foi desarticulado e sufrido perdidas humanas e materiaiselevadisímas. Nesta acción morreron 562 efectivos, foron destruídos 45 tanques, 57 blindados e capturados polo ELPS 125 automóbiles, 495 pezas de artillaría e 105 toneladas de municións, ademais de 98 prisioneiros marroquís, entre eles oficiais e suboficiais. Nesta operación foron liberados 166 cidadáns saharauís.

A estratexia dos muros

As batallas do Uargziz, en 1980 de máis de 10 días de duración e as de Rentes-o-Janfra, a principios de 1981, supuxeron non soamente a desarticulación do exército clásico marroquí senón que foron o fracaso da súa nova táctica arriba citada das ” “Unidades Moviles” (“Uhud“, “Zelaga“, “Badr“, etc…) coa con- seguinte redución da presenza militar da ocupación. Así mesmo, o cerco imposto varios meses polos combatentes sahrauis á base militar máis importante do sur marroquí en Zak, obrigaron o Estado Maior do Rei a adoptar outra nova estratexia.

Co obxectivo de manter baixo a súa ocupación a rexión Noroeste da RASD onde se sitúan as minas de fosfatos, Marrocos levou a cabo a edificación dun muro defensivo (terraplén de area rodeado de aramados, campos minados e con rexementos acantoados en cada decena de quilómetros da liña) con bases avanzadas (Guelta Zemmur e Bir Enzaran, principalmente) e unha poderosa cobertura aérea (avións “Mirage F-1 ” Cazas “F-5″ e “F5E”, Avións “C-130″, Helicópteros. ..).

Un elemento esencial e novo (tendo en conta non a súa presenza, que data de antes, senón o seu masividad) é a intervención militar directa de EUA baixo a administración republicana de Ronald Reagan aliado do agresor marroquí que se manifestará a través do envío de expertos ao terreo de combate, na desproporcionada subministración do máis moderno armamento (avións, radares e medios sofisticados de detección, bombas de fragmentación CBU, tanques, helicópteros, mísiles tele e filodirigidos. ..).

A posta en execución desta estratexia foi acompañada dunha aparatosa campaña propagandística dirixida a elevar a esnaquizada moral dos soldados marroquís xa facer crer aos mecenas e financiadores da aventura sahariana de Hassan II que Marrocos pode, polo menos, manter no seu poder o obxectivo principal da súa agresión: As minas de Fosfatos de Bucraá.

Non obstante, unha vez máis o ELPS demostrou a súa extraordinaria capacidade de adaptación aos desafíos coloniais e deu a resposta contundente en outubro de 1981 ao inflixir ao inimigo a derrota decisiva de Guelta Zemmur onde un rexemento de 2.400 efectivos xunto con, os seus arsenais capturados e liberadas as cidades. Uns días despois, as tropas marroquís son obrigadas a abandonar tamén o posto de Bir Enzaranco que “O Muro do Triángulo Útil” quedaba á mercede dos combatentes saharauís.

O muro derrúbase
Tras a batalla de Guelta, o ELPS controla xa o 90% do territorio nacional da RASDmentres que as tropas invasoras marroquís preto de 120.000 efectivos desmoralizados, se atrincheiraban no seu muro arredor das Minas de Bucraá, o Aaiún e Smara, nun estado de tensión permanente.

Coa vontade de que prevaleza a solución política negociada á militar, o Goberno Saharauí decidiu diminuír as accións bélicas para abrir ante o réxime marroquí a vía da solución conforme á legalidade internacional para poñer fin á guerra que afunde á monarquía na máis sombría miseria e na crise socio-política. Xa a comunidade internacional, en particular a OUA e a ONU, chamaron ás dúas partes en conflito -saharauí e marroquí -a poñer fin ás hostilidades e iniciar negociacións directas. Rabat, non obstante, aproveitou este xesto de boa vontade para reforzar militarmente as súas posicións de ocupación no territorio saharauí.

A negativa marroquí a cumprir o plan de paz da comunidade internacional formulado na resolución adoptada por consenso na X IX Cumio da OUA e a XXXVIII Asemblea Xeral de lle ONU, demostrou que o réxime monárquico, alentado polo desmesurado apoio militar Norteamericano, opta resoltamente pola continuación da guerra.

No verán de 1983 o ELPS lanza unha ofensiva contra os ocupantes en Lemseyed, (fronteira saharauí-marroquí) primeiro, Smara e Bucraá seguidamente. O ataque aLemseyed prolongouse durante un mes, ao mesmo tempo que as concentracións marroquís na zona de Smara e Bu-craá son obxecto de ataques demoledores. A raíz destas operacións quedan abertas numerosas brechas nos puntos neurálxicos do muro véndose as forzas marroquís obrigados a repregarse decenas de quilómetros dentro. Un millar de efectivos agresores pereceu en Lemseyed e outro número similar en Bu-craá eSmara e unha gran cantidade de medios materiais (baterías de 155 mm. e estacións electrónicas de observación) foi destruída polo ELPS nesta ofensiva que demostrou a vulnerabilidade da estratexia da ocupación e botou a perder cos obxectivos coloniais do “Triángulo Útil”.

A escalada para a internacionalización

A falta de vontade pacífica con decisión do réxime marroquí vaise ilustrar por unha perigosa escalada militar do conflito. O desastre sufrido polas tropas marroquís no chamado “Triángulo Útil” xunto á grave crise interna ( económica e política) marroquí e o illamento diplomático africano e internacional das teses expansionistas de Rabat, obrigaron o Rei a levar a cabo unha nova fase da guerra do tropas do Rei son atacadas na rexión de- Oajla, Aargub e no Uargziz (sur marroquí).

A resposta do ELPS, que coñece un desenvolvemento cualitativo e cuantitativo interno continuo coa graduación de novas promocións de cadros e oficiais adestrados en diversas especialidades militares é o mantemento dunha incesante guerra de desgaste (bombardeos de artillaría, fustrigamentos, emboscadas, incursións na retagarda. ..) ao longo das liñas inimigas (de Dajla, nas costas sureñas da RASD, ata as montañas deUargziz, no sur de Marrocos) cunha media de tres accións diarias quebrantando a moral dos soldados do rei e desangrando humana e economicamente á agresión.

A ofensiva “Gran Maghreb

A resposta negativa á paz proposta pola Comunidade Internacional aválaa o rei coa fortificación da súa situación militar expandindo nutridas tropas e armamento moderno (radares, aviación, mísiles, tanques, blindados. ..) por unha parte do territorio saharauí encerrándoa detrás dun novo “muro” e logrando desequilibrar no seu favor a balanza militar en certa medida.

O 13 de outubro de 1984, o Exército Saharauí lanza un ataque contra as defensas marroquís na rexión de Zmul Niran, no Noroeste do territorio e elo forte do “muro”, co que atravesa as liñas inimigas, destrúa as súas principais bases de apoio e intérnase seis quilómetros máis alá do ata entón poderoso dispositivo da ocupación, ocupándoo durante tres días consecutivos e obrigando as forzas a abandonar na desbandada e a derrota as súas posicións.

Deste xeito, o ELPS pon fin ao mito da estratexia dos “muros” e inaugura unha ofensiva bautizada “Gran Maghreb” como unha advertencia de que a paz e a concordia nesta rexión de África e do mundo Árabe non pode realizarse sen a liberación definitiva da terra saharauí.

En 1991 chega un acordo de alto ao lume entre a Fronte Polisario e o Reino de Marrocos auspiciado polas Nacións Unidas. Creando a MINURSO ( Misión para o Referendo do Sahara Occidental) o devandito referendo, que a día de hoxe non se celebrou, tras o bloqueo constante do Reino de Marrocos con beneplácito da Comunidade Internacional.

Comparte, ayúdanos a difundir:Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on Google+
Google+
Share on LinkedIn
Linkedin
Share on Tumblr
Tumblr
Print this page
Print
Email this to someone
email

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.

ACEPTAR
Aviso de cookies